هنر دوست داشتن

تا به امروز فکر می کردم انسانها به واسطه ی ذات انسانی شان و فطرت فرامادی شان، دوست داشتن (محبت) را می فهمند. تصور می کردم آنچه که انسانها را از یکدیگر تفکیک می کند صرفا بکاربردن/بکارنبردن دوست داشتن باشد. ولی اشتباه می کردم. بعضی از آنها دوست داشتن را نمی فهمند. بعضی از آنها اصلا نمی خواهند که دوست داشتن را بفهمند و بدتر از این ممکن نیست!

دوست داشتن و فطرت انسانی، دو امر متباین نیستند. اینکه ما بخواهیم مخلوقات همان چیزی باشند که بخاطرش آفریده شده اند، همان چیزی است که بخاطرش آفریده شده ایم. و مخلوقات هم بنا بر ذاتشان (به قدر فهمشان) می خواهند که ما همان چیزی باشیم که بخاطرش آفریده شده ایم. لذا لفظ “اشرف مخلوقات” اینگونه معنا می گیرد که انسان اَفهَم مخلوقات است در فهم دوست داشتن. همه چیز عطف به دوست داشتن است و دوست داشتن عطف به امر مطلق (خدا). لذا دوست داشتن خدا امری ست اولی. زیرا خدا همان چیزی است که باید باشد و نه همان چیزی که من می خواهم باشد. یک آجر، یک آجر است. من نمی توانم از آجر بخواهم که موبایل باشد! مسلما نمی تواند، اصلا آجر آجر آفریده شده است و موبایل آفریده نشده است! بنابر این اگر بخواهد هم نمی تواند موبایل باشد! لذا این فقط و فقط انسان است که اگر بخواهد می تواند اشرف مخلوقات باشد. و اگر با تمام وجود بخواهد که تمامی مخلوقات همان چیزی  باشند که برایش آفریده شده اند، حتما خودش اشرف مخلوقات است.

فهم دوست داشتن هنر است. اینکه من بدانم که باید در درونم و با تمام اراده و وجدانم، بخواهم که مخلوقات همان چیزی باشند که بخاطرش آفریده شده اند، هنر است و نه آن که بخواهم مخلوقات همان چیزی باشند که من می پسندم. اگر مولایم علی، گفت: “کاش می دانستید در درونتان به چه گوهری آراسته اید!”، و من کمترین ندانستم که او چه می گوید، علی پیچیده سخن نگفته بود، ایراد از من بود که او و الفاظش را دست کم گرفتم.اگر من می دانستم که در درونم ابزاری به نام دوست داشتن نهفته است، حتما سخن علی را هم پیش و بیششش از اینها فهمیده بودم.

کاش دوستان من می فهمیدند در درونشان به چه گوهری آراسته اند.